Gesiene en Henk in Amerika deel 4

Deel vier van ons reisverhaal naar Amerika.

Allemaal bedankt voor de leuke en spontane reacties.

Dag 11. Zondag 23-9-2018.

We hebben vanmorgen uitgeslapen. Althans dat wilden we, we hadden de wekker niet gezet, maar ook niet uitgezet. Dus liep de wekker om 7.30 uur gewoon af.

De temperaturen zijn nog verder gezakt. Gisteren was het niet meer dan 21⁰C overdag en ‘s avonds konden we niet meer buiten zitten daar was het te koud voor. Ook vannacht hebben we een extra slaapzak over gehad. De temperatuur is vannacht niet boven de 5⁰C geweest. Dit komt ook omdat de camping maar ook het park zelf al op een hoogte zit van ongeveer 2000 meter. Maar verder is het weer prima. We kunnen ons geen beter weer wensen, zeker niet om dingen te ondernemen.

Vandaag gaan we de Navajo Trail doen dit is maar 2,2 km lopen maar met een groot hoogte verschil. Wij gaan dit uitbreiden met de Queens garden trial waardoor de totale route ongeveer 5 km wordt met hetzelfde hoogteverschil. Je loopt dan tussen de hoodoos door. We zijn met de camper naar de dezelfde parkeerplaats gereden en vervolgens met de shuttlebus naar halte 6 “Sunset point” gereden. Dit was het vertrekpunt van de navajo trial. Vanwege de temperatuur zijn we de trial begonnen met een vest of trui aan, en dat was geen overbodige luxe. Halverwege de tocht hebben we de trui pas uitgedaan. Wij hadden al besloten dat we de “navajo trial” gingen combineren met de “queens garden trial” (totale lengte 4.5 kilometer). Maar met een hoogte verschil van 3 a 400 mtr, dus best pittig. Deze keus hadden wij gemaakt omdat het eerste gedeelte van de navajo trial stijl naar beneden gaat. De queens garden is minder stijl. Dit bleek achteraf een goede keus. Van bovenaf zie je de mensen onderin de kloof lopen dat is een fantastisch gezicht. Eigenlijk is de hele tocht een belevenis. Zo’n prachtige natuur, zoveel verschillende kleuren. Bij elke bocht, en dat waren er veel, sta je weer versteld van het uitzicht. Op verschillende plekken zag je mensen boven op de rim lopen, dezelfde plekken waar wij gisteren ook liepen. In totaal hebben wij er 3 ½ uur over gedaan. Met heel veel foto stops en rustmomenten. Wij hadden boterhammen en drinken mee genomen en dat in de kloof opgegeten.

Om 15.30 zijn wij met de shuttle bus terug gegaan en om 16.15 uur waren wij weer op de camping. Tijdens de evaluatie tijdens de koffie (en biertje) waren wij het er allemaal mee eens dat wij de dag weer nuttig hadden besteed. En, dat we een prachtige natuur hebben gezien “Wie hept in twênte nig sulke mooie natuŭr”.

Ook de komende nacht wordt het fris. We zijn er weer helemaal op voorbereid en hebben de dubbele slaapzakken van gisterenavond nog op het bed liggen.

Morgen rijden we door naar “Capitol Reef” naar “Fruita campground”. Dit is ongeveer 200 kilometer rijden. De navigatie geeft aan dat we via de 22 naar “capitol reef” rijden maar wij nemen de 12. Dit moet een mooiere route zijn. Dat gaan we morgen bekijken.

Dag 12. Maandag 24-9-2018.

Het was vanmorgen erg fris toen wij wegreden. Ik denk niet meer dan 10 ⁰C. Dat komt ook omdat wij hier op behoorlijke hoogte zitten. Ik denk zo’n 2200 meter. Vandaag dalen wij af naar een hoogte van ongeveer 1800 meter in Capitol Reef. Toch voor vertrek maar even het grijze- en het zwarte water lozen. Je weet niet wat we de komende dagen tegenkomen en of wij op de volgende campings full hookup hebben. Ik denk het niet. Ook onze voorraad begon aardig te slinken, wij hebben veel water verbruikt de laatste dagen, wij hebben geen toetjes meer, brood werd ook minder. Zelfs de doos waar het bier in stond kon je de bodem al zien. Dus het zou ideaal zijn als wij onderweg nog een wallmart tegen zouden komen of een andere supermarkt. Maar de kans leek ons niet zo groot omdat tussen Bryce en Capitol Reef geen plaats van betekenis liggen. Maar wij hadden gezien dat dicht bij de camping een bakker met een kleine supermarket was. Toen wij daar kwamen was de winkel gesloten. Het zag er verlaten bij. Binnen in de winkel waren veel schappen leeg, dus dit wordt niets. Dus hopen dat wij onderweg iets beters tegen komen. Wij hebben het al over rantsoeneren gehad maar het kan nog meevallen!!

Dat wij weg 12 hebben genomen i.p.v. weg 22 is een goede keus geweest. Wij hebben onderweg zoveel verschillende naturen gezien dat is onvoorstelbaar. Toen wij Bryce verlieten waren de bergen overwegend rood gekleurd een eind verder was zowel de vorm als de kleuren van de rotsen veranderd. Je zag aan de kleuren in de rotsen dat verschillende aardlagen op elkaar waren gestapeld. En dit met verschillende kleuren. Wij hebben veel verschillende foto en film stops gemaakt.

Je waant je soms in een wildwestfilm. Mooie vlaktes omringd door bergen en rotsen. Je tuurt de horizon af of je toch niet toevallig een verentooi van het opperhoofd boven de rand uit ziet komen. En inderdaad wij gingen koffie drinken op een parkeerplaats waar een uitleg werd gegeven hoe deze plaats voor het eerst door de blanken werd gekoloniseerd. Dat was in 1864 150 jaar geleden, waar praten we over. Nu rijden we daar met een camper met een snelheid van 90 km/h over een prachtige weg, toen met een huifkar zonder wegen of een supermarkt.

Op een gegeven moment veranderde de natuur van kale rotsen in prachtig mooie bossen. In die bossen stonden een soort berkenbomen die er net zo uitzagen als bij ons behalve dat deze bomen alleen takken hadden in de kruin. En de bladeren waren al overwegend geel, zeg maar herfstkleuren. En dat komt waarschijnlijk omdat het hier ’s nacht op deze hoogte al behoorlijk koud kan zijn.

Wij moesten nog een winkel vinden en dat hadden wij nog niet gevonden. Wij kwamen zelfs geen plaatsen tegen. Wij hadden op de navigatie het plaatsje “Boulder” als tussenstop ingegeven dat leek ons nog wel zo’n plaatsje.  Het stelde niets voor een kroeg, een farm, en nog een kroeg met BB. Maar geen supermarkt. Dit was toch wel onze laatste kans.

Een eind verder was de weg aangelegd over een bergkam. Zowel links als rechts keek je steil naar beneden over een prachtige natuur. Onderweg waren stukken weg waar je niet harder mocht dan 25 mph (40 km/h) rijden. Dat komt omdat hier de koeien los lopen en dus ook over de weg kunnen komen. Hetzelfde als in Oostenrijk en Zwitserland. Het werd wel aangenamer wat temperatuur betreft. Dat kwam waarschijnlijk ook omdat je wat lager kwam. We zitten nu nog ongeveer op 1800 meter hoogte. Vlak voor een T-splitsing waar wij rechts af moesten komen wij bij een informatie centrum. Hier zijn wij naar binnen gegaan en inlichtingen gevraagd over het Capitol Reef. Zij gaf ons een mooie kaart van het park en ze beval ons aan om de scenic drive te doen. Dat kwam goed uit want dat waren wij toch al van plan. Tevens hebben we daar gevraagd of hier in de buurt een supermarkt was. Ja dat was er wel maar dan moest je linksaf en dan een mijl verder. Dat hebben wij gedaan en inderdaad er was een supermarktje. Maar goed we hebben er water en brood gekocht en broodbeleg. Wij waren gered, geen rantsoen. Toen verder gereden naar Capitol Reef. Om 15.00 uur waren we bij het info centrum van het park voor de gebruikelijke kaarten en een vraag over een wandeling. We hebben uiteindelijk de scenic drive gedaan. Die was mooi met prachtige uitzichten en vergezichten. Wat ons wel tegenvalt is, dat wij nog maar weinig wilde dieren hebben gezien. Geen beer (ja bijna) geen slang (ja een dode) geen Bergleeuw of Puma. Dat valt een beetje tegen. Maar we hebben wel veel natuur gezien, heel veel. En de werkelijke natuur is veel mooier dan ik hier kan beschrijven en ook veel mooier dan je op een foto kunt weergeven.

Om 17.00 uur waren wij bij de camping. Bij het infocentrum hing al een bordje dat de camping vol was. Bij de ingang van de camping nog eens dezelfde informatie. Wij zijn uiteraard de camping opgereden want wij hadden deze camping besproken, op plaats 61 hing keurig een kaartje met daarop fam ten Vergert en bij plek 62 een kaartje met  de naam fam. Huuskes. Dan zie je toch wel het voordeel van camping bespreken. En dat is hier zeker nodig als je tenminste in de parken wilt kamperen. Het was een mooie natuurcamping met niet zoveel plaatsen. Dus ondanks dat de camping vol was keek je zo door het bos.

Toen we op de plek stonden en zaten koffie te drinken sprong Rudi op en zegt kijk daar. Stonden in de boomgaard een aantal Herten en Reeën te grazen. Dat is toch aardig om te zien. Maar deze waren zo goed als tam. Ze deden zich tegoed aan de appels en peren die op de grond lagen. Dat kwam omdat de campinggasten tegen betaling van 1 dollar per pond appels of peren mochten plukken. En de minder gave exemplaren kwamen op de grond terecht waar de dieren zicht tegoed aan deden.

Morgen rijden we door naar N.P. Arches. Dat is 230 km rijden. Wij zijn benieuwd wat we daar te zien krijgen.

Dag 13. Dinsdag 25-9-2018.

We weten wat ons vandaag te wachten staat de tocht naar Arches (230km). Aanvankelijk was de natuur, de natuur van Arches, zeg maar de natuur die je voornamelijk in cowboyfilms ziet. Daarna werd het vlakker maar wel wisselend en zeker niet vervelend. Het is nu, net als gisteren, net of je door niemandsland rijdt. Je ziet bijna niets meer van bewoning of iets van het gevolg van menselijk handelen. Op de straat, waarop je rijdt, na natuurlijk. Af en toe een ranch waar je langs rijdt. Op dit traject kom je geen steden of zelfs maar dorpen tegen. Zelfs koeien zie je hier bijna niet. Daar is het te onherbergzaam voor.  De ene keer bestaat de natuur uit verschillende kleuren rotsen de andere keer zijn het net door mensen opgeworpen bulten zand. De wegen zijn prima. Het grootste deel rijden we op provinciale wegen. Parkeerplaatsen om te stoppen zijn er bijna niet. En als ze er al zijn dan worden ze niet of te laat aan gegeven waardoor je er alweer voorbij bent voor je die ziet. Er zijn, op straat, ook niet zoveel gelegenheden om te stoppen voor het maken van foto’s of ze zijn aan de verkeerde kant van de straat. Wij hebben ook een stuk autobaan gehad. De camper op 90 km/h (60 mph) dan op cruise control. Ondanks dat je 90 km/h rijdt halen de vrachtwagens je gewoon in. Die rijden minimaal 100 km/h. En die vrachtwagens zijn een stuk langer dan bij ons. Dan komt er vaak nog een aanhanger achteraan, en soms zelfs twee. Dat zie je bij ons niet. Naarmate we dichter bij Arches komen wordt de natuur weer grilliger. De temperatuur wordt hoger en het wordt drukker op de weg.

We zijn eerst naar de camping gereden. Ook hier stond al aangegeven dat de camping vol was. Gelukkig hadden we deze ook gereserveerd. Het was allemaal prima geregeld. Dit was een camping buiten het park en dus ook wat luxer maar ook wat duurder. En …. goede wifi. De camping zag er netjes en schoon uit. Maar campings zijn hier anders dan bij ons. Hier lijkt het meer op een parkeerplaats met betonnen platen waar de camper op komt te staan. Die camper staat zo wel meteen recht. Verder heb je alles op de plek zoals water, elektriciteit en afvoer. Op de camping staan veel onvoorstelbaar grote campers van Amerikanen, het zijn complete bussen. Het kan niet groot genoeg zijn. Gesiene en Marianne hebben vanmiddag een rondleiding door zo’n camper gehad. Ze waren er stil van, zo lux.

Nadat we hadden geluncht zijn we naar het dorp “Moab” gegaan.  O.a. naar het info centrum voor de wandeling voor morgen. Die man (een Nederlander) vertelde ons wat het meest verstandig was. Hij vertelde ons dat het beste was om morgenvroeg, voor 7.30 uur, je op het park moest zijn. Vanaf die tijd ontstond er al een file bij de ingang van het park. Dus dat was niet aan dove mansoren gezegd. Morgenvroeg om 07.00 uur opstaan en dan weg. Wassen en ontbijten doen we wel in het park. Daar gaan we dan twee wandelingen doen en een aantal uitzichtpunten bezoeken. Daar vertel ik morgen meer over.

“de tied geet rap” mer wie verveelt ons nich. En wie zeet heel vul byzondere ding’n.