Gesiene en Henk in Amerika deel 3

Deel drie van ons reisverhaal naar Amerika.

Allemaal bedankt voor de leuke en spontane reacties. Niet alle foto’s komen overeen met het verhaal. Hopelijk kunnen jullie er toch wat van maken.

Dag 8. Donderdag 20-9-2018.

Vanmorgen weer een douche gehad in de camper. Het is ideaal om een douche in de camper te hebben maar het is wel klein. Vooral als je een stuk zeep laat vallen is het een hele tour om dat weer op te pakken. Het is maar goed dat ik bij gymnastiek ben.

Vanaf Circus Circus moesten wij naar de Hooferdam. Dat is ongeveer 60 km rijden. Maar eerst Las Vegas uitrijden. Dat is al een hele tour, 4 baans snelwegen door het centrum maar wel met stoplichten. Na een half uur rijden waren wij Las Vegas uit. Las Vegas bezoeken was een bijzondere ervaring. Daar hebben we ook weer geen spijt van, net als alle andere excursies. Als je je realiseert dat die miljoenenstad Las Vegas midden in de woestijn ligt is het te gek voor woorden.

Wij waren ongeveer om 10.00 uur bij het infocentrum van de Hooferdam. Nadat de navigatie ons door een woonwijk had gevoerd. Daar hebben we gevraagd die man zei dat bijna alle navigatie’s dezelfde fout maken hij had al verschillende mensen de goede weg gewezen. Bij het info centrum hebben ze ons precies uitgelegd wat je het beste kon doen. Wij wilden niet met een excursie mee de dam in. Maar alleen de dam van buiten bekijken. Zo kwamen we eerst bij een controlepost van de politie die de papieren controleerde maar ook de camper onderzocht. Nadat alles goed was bevonden mochten we door. We kwamen op een parkeerplaats vanwaar we naar de brug, niet ver van de Hooferdam, konden lopen. Van hieruit had je een prachtig uitzicht over de dam. Wat een bouwwerk, en als je je realiseert dat deze dam al in 1936 is gebouwd. Dan is dat toch een knap stuk werk. Zeker als je je realiseert dat deze elektriciteitscentrale, wat de dam in feite is, energie levert voor een groot deel van de staat Nevada. Vandaar zijn wij over de dam gereden en aan de andere kant kon je keren en weer terug rijden. Het was de moeite waard en heel interessant.

Wij wilden na de dam door rijden naar Hurricane. Dat is een plaatsje vlak voor Zion NP. Zion  is een Nationaal Park dat wij morgen willen bezoeken. Dan willen we overnachten op camping “South Campground”. Deze camping kun je niet bespreken dus daar moet je vroeg zijn. Uiteindelijk hebben wij Hurricane niet gehaald maar hebben op camping “Cassablanca” gestaan ongeveer 60 km voor Hurricane. Die kilometers moeten wij er morgen bij rijden. De temperaturen die we de afgelopen dagen gewend zijn geweest 40⁰C in Death Valley en 35 ⁰C in Las Vegas halen we niet meer. Maar we hebben gisteravond nog wel buiten kunnen zitten.

Dag 9. Vrijdag 21-9-2018.

Vandaag rijden we door naar het Nationale Park Zion. Toen wij daar aankwamen ongeveer 12.00 uur stond er al een lange rij auto’s voor de ingang te wachten. Wij hebben daar ook zeken een half uur moeten wachten voordat wij aan de beurt waren. Wij troffen een niet al te vriendelijk dame aan bij de ingang.  In zeer korte bewoording stelde ze ons een paar vragen en als we niet snel genoeg antwoorden of wij begrepen haar niet direct dan keek ze ons bestraffend aan. Uiteindelijk bleek dat wij 15 dollar moesten betalen omdat wij morgen door reden N.P. Bryce. Je moet die 15 dollar betalen omdat je door een tunnel die niet al te hoog is. Met een camper moet je in het midden van de straat rijden om de hoogte te kunnen halen. En !!! het betaalbewijs moest op de vooruit geplakt worden en de aanwijzingen van de collega bij de tunnel precies op volgen. Dat hebben wij plechtig beloofd. Een zucht van verlichting toen we door konden rijden. Een eindje verder moesten we wachten op Rudi en Marianne die achter ons reden. Zij hadden dezelfde dame en in de achteruitkijk spiegel konden we zien dat zij op dezelfde manier werden behandel als wij. Met dezelfde gebaren en dezelfde strengheid. “Er is nog gerechtigheid”. Toen doorrijden naar de camping “South Campground” die was vol maar ook de parkeerplaats en de andere camping was vol. Dus gevraagd aan een Ranger wat verstandig was, zij zei net buiten het park in het dorp Springdale was ook een camping misschien dat die nog plaats. Inderdaad die had nog plaats en een hele mooie. En de shuttlebus stopte daar ook, dus geen probleem.

Zion N.P. is een prachtig park. Met steile rotsformaties met verschillende kleuren. Verder waren er allerlei kloven en spelonken. Wij hadden voor deze dag de “Narrows”op het programma staan. De Narrows is een wandeling langs de rivier, waarbij je door een kloof loopt die steeds smaller wordt. Zelfs zo smal dat je op een gegeven moment niet meer langs de rivier kunt lopen maar dat je er doorheen moet. Wij hadden dit gepland dus hadden wij waterschoenen en een waterdichte zak bij ons. Je (moet?) het mee gemaakt hebben. In ieder geval het was een mooie tocht door mooie natuur. Het is geen stukje ongerepte natuur zo druk dat het hier is. De eekhoorns onderweg zijn zo tam dat ze bedelen om vreten voor henzelf en voor hun jongen hoewel het duidelijk staat aangegeven dat dat verboden is. Ongeveer na een half  uur gelopen te hebben kom je op de plek waar je niet meer verder kunt lopen zonder natte voeten te krijgen. Het is hier druk van mensen die het water ingaan en van mensen die het water uitkomen. Dus wij ook de waterschoenen aan en de camera in de waterdichte zak. De dames gaven aan dat ze toch liever niet mee gingen en wel op onze spullen zouden passen. Dus wij met ons tweeën het water in, het was behoorlijk koud. Ook de omgevingstemperatuur in de kloof was niet hoger dan 20 graden. Het viel op dat een hele grote groep het water inging maar dat die groep snel kleiner werd. Je liep niet over een vlakke zandbodem, nee het lag bezaaid met keien. Je moest bij iedere stap zeker weten dat je voet veilig stond voordat je weer een stap kon zetten. Na verloop van tijd zag je nog hier en daar een doorzetter die het noodlot trotseerde. Bij de minste of geringste misstap lag je in het water. Er is geen echt einddoel, onderweg af een toe een foto maken of een stukje film maken. Na èèn uur en tien minuten waren wij terug op de plek van vertrek. Uiteraard de dames waren blij dat wij weer veilig terug waren. Uiteindelijk moeten wij rijden toch. Het was absoluut een ervaring en we zijn blij dat we het hebben gedaan en we waren ook blij dat we de normale schoenen weer aan konden trekken.

Daarna weer terug naar de camping met shuttle bus. Om 5.30 uur waren wij weer terug op de camping. Wij konden nog even buiten zitten om de dag te evalueren. Wij waren het erover eens dat we de tijd weer nuttig hadden besteed en we veel hebben gezien.

Dag 10. Zaterdag 22-9-2018.

Vandaag rijden wij naar Bryce N.P. Dit moet een van de mooiste parken van Amerika zijn, wij gaan het zien. Om 9.00 uur vertrokken we en moeten 138 km rijden. Voordat we het park verlieten zijn we nog een aantal keren gestopt om een foto te maken. Prachtige vergezichten van een uniek park. Onderweg hebben we een stop gemaakt om koffie te drinken.  

Ook in Bryce konden we geen camping bespreken. Dus dat we hebben we gedaan net buiten het park op camping “”Bryce Canyon Pines Resort”. Ook kon ik deze camping niet vinden op mijn navigatie terwijl dat tot nu toe bij geen enkele camping een probleem is geweest. Uiteindelijk waren wij om 12.00 uur op de camping, geen problemen met het vinden ervan. Dit was een camping achter een benzinestation. Wij melden ons aan, het eerste wat zij zei dat we ons pas om 13.00 uur konden aanmelden. Wij hebben verschillende vragen gesteld wat zij wel interessant vond en zodoende heeft ze ons uiteindelijk geholpen. De camping  was wel mooi gelegen in de rand van een bos. Wij stonden aan het begin van de camping dus hadden wij een mooi uitzicht. Camper op de plaats geluncht en toen naar het park. Wij zouden naar het infocenter gaan maar onderweg kwamen wij een parkeerplaats tegen waar we de camper goed konden parkeren. En hier stopte ook de shuttlebus naar het park. Eerst bij het infocenter geweest en een film over het park bekeken. En natuurlijk een platte grond van het park mee genomen. Vervolgens met de shuttlebus naar het “Bryce Point” gereden. Het was van een oogverblindende schoonheid wat wij toen zagen. Een prachtig en een nog nooit eerder door ons gezien landschap. De foto en filmapparatuur maakte overuren. Je kijkt uit over een hoefijzervormige kloof vol gekleurde zandstenen muurtjes en grappige  rotspilaren die hoodoos worden genoemd. De weg die langs de kloof loopt wordt de rim genoemd. Aan deze weg liggen verschillende

Ik heb hiervan al een foto gestuurd bij het vorige verhaal. Sorry dat niet alle foto’s bij het goeie verhaal zitten. Dit komt voor een groot deel omdat de wifi wisselend is, de ene keer heb je geen, dan weer een slecht en dan weer een goede wifi hebt.