Gesiene en Henk in Amerika deel 2

Deel 2 van ons reisverhaal.

Allereerst allemaal bedankt voor de leuke spontane reacties.

Dag 5. Maandag 17-9-2018.

Toen we vanmorgen om 8.30 van de camping vertrokken stond een Ranger bij de uitgang. Hij zei ons dat we rustig moesten rijden want er was een beer gesignaleerd tussen hier en de hoofdweg. Natuurlijk doen wij rustig aan want een beer willen wij wel zien. Een hele tijd rustig aan gereden maar geen beer gezien zelfs geen beer op de weg. Wij moesten eerst tanken dat hebben wij dicht bij de camping gedaan. Toen doorgereden over de Tioga pas. Verschillende stops gemaakt om foto’s te maken. Je wilt wel overal een foto van maken maar dat kan niet. Althans bijna niet. Onderweg onder andere een stop gemaakt bij “Olmsted Point”. Hier gaf een ranger uitleg over wat je zag. Daarbij gebruikte zij een –maquette waarin de omgeving was afgebeeld, grote A4 foto’s, en een sterke verrekijker. Die verrekijker was gericht op de een aantal mensen die bezig waren de “halfdome” te beklimmen.  De Halfdome is een massieve granieten rots die tussen alle andere rotsen daar ver boven uit steekt.

Een eind verder zijn we gestopt om, om een meertje te lopen (4 km).  Een mooi en een afwisselende wandeltochtje. Vervolgens doorgereden naar de top. Deze viel een beetje tegen, misschien ook omdat de verwachtingen te hoog gespannen waren. Zelfs geen parkeer plaats op de top. En geen sneeuw, wat je eigenlijk wel zou verwachten op een hoogte van 3300 meter.

 Na de top had je een hele tijd alleen afdalen, geen wonder “Yosemite park ligt hoog” Prachtig gezicht als je van de berg afrijdt en dan mono lake ziet liggen. Aan het meer ligt een plaatsje  “Lee Vining’ met een mooie camping met goede voorzieningen. Deze camping hadden wij besproken, en dat was maar goed ook want de camping was vol. Hier hebben wij voor het eerst met de camper zowel het grijze als het zwarte water afgevoerd. Dat ging goed. Wat dat precies inhoud vertel ik nog wel.

Dag 6. Dinsdag 18-9-2018.

Vanmorgen hebben we, nadat we ons startbereid hadden gemaakt, het vuile water voor fris water vervangen. Maar ook het zwarte water hebben we geloosd. Zwart water is een term  van camperbewoners onderling en daar bedoelen ze mee het rioolafval, zeg maar poep en pies.

Voordat wij naar Death Valley rijden gaan we eerst de “South Tufa Trail” bij het Mono Lake lopen. Mono Lake is een zoutmeer waar geen nieuw water aan wordt toegevoegd daarom wordt het zoutgehalte van het mono lake steeds hoger. Dit is een tocht van 1.6 km maar met de nodige foto stops toch gauw 1 ½ uur. De zo genaamde  tufa ’s (zoutpilaren) beginne al een hele afstand voordat het water begint. Dat komt omdat het niveau steeds verder zakt en daardoor de waterlijn steeds verder opschuift. Dat werd met markeringen onderweg duidelijk aangegeven in welk jaar het meer welk niveau had. Daarna koffie gedronken op de parkeerplaats.

Vervolgens doorgereden naar Death Valley. Onderweg kwamen wij door het plaatsje “Bishop”. Hier was een Nederlandse bakker genaamd Erik Schatz daar zijn we natuurlijk naar toe geweest. Het brood was daar wel duurder dan bij de Walmart maar of het nou lekkerder was?!!! Wij hebben daar ook krentenbrood gekocht en dat was heerlijk.

Wij reden over de interstate 120 richting Death Valley. Interstate’s zijn prima 4 baans wegen. De wegen in Amerika zijn goed. Alleen minder parkeerplaatsen en tankstations dan bij ons. De kwaliteit van de wegen verschilt echt. Toen wij vanuit Fremont naar Merced reden, waren er echt slechte stukken weg bij. Het is prettig rijden op die grote wegen. Het landschap waar we nu rijden, van Mono Lake naar Death Valley is aan de kant wel mooi maar  eentonig. Het valt op er is maar weinig landbouw in dit gebied. Alleen een soort groen gewas wat kennelijk veel water nodig heeft. Je ziet overal groten sproei installaties. Waar ze het water weg halen kun je niet zien. Verder valt het op dat er over grote afstanden een afrastering is gespannen langs de weg zonder dat aan de andere kant van de afrastering vee staat. Misschien doen ze dat om te voorkomen dat het wild rechtstreeks de autobaan op kan rennen.

Je rijdt door de Sierra Nevada totdat je af moet slaan naar Death Valley. Direct rechts is dan een info center en daar zijn we eerst naar toe gereden. De nodige folders en informatie ingewonnen. Wij moesten nog een heel eind naar de camping. Ongeveer 180 km en toen was het al 17.00 uur. Dus, zoals het er nu naar uit zag, konden wij net voor het donker over zijn.

De weg was aanvankelijk mooi recht met weinig hoogteverschil dus konden ongeveer 90 km/ h rijden dat schoot op. Maar halve wegen kregen we afdalingen wat prachtig was maar het schoot niet meer op. De snelheid was soms niet meer dan 30 km/h. Maar prachtige uitzichten, ook verschillende keren gestopt voor een fotomoment.  Je realiseert je niet dat je in een woestijn rijdt. Weinig begroeiing maar de begroeiing die er is, is gevarieerd. Veel verschillende soorten cactussen bijvoorbeeld. Maar vooral de rotsen met zijn kleur schakeringen, het is prachtig om te zien en het verveeld geen moment. 19.15 uur, net voor het donker werd waren wij op de camping “Stovepipe Wels”. Deze camping hadden wij besproken, althans dat dachten wij. Zoeken naar de receptie, dat is hier niet zo vanzelfsprekend als bij ons. Nee, hier moet je bij de receptie van een hotel zijn of bij een ander verscholen achterafje. Eindelijk hadden wij dat gevonden, vertelde die man ons dat wij de verkeerde camping hadden en dat wij nog 40 km verder moesten rijden. De namen leken erg op elkaar. Dat was een tegenvaller, we zagen onszelf al achter een biertje zitten maar dat moesten wij nog even uitstellen. Wij verder rijden geen mens meer op de weg te bekennen alleen nog 2 campers met Nederlanders aan boord in het donker in de death valley. In gedachten zie je een ineen geschrompelde man met een lege waterzak achter zich aanslepend door de woestijn sjokken.  De naam van deze Valley krijgt dan meteen een andere lading. Om een lang verhaal kort te maken we hebben nog 2 andere campings gehad voordat we de goede camping hadden gevonden. 09.15 uur stonden wij op de camping. Wij hadden al bijna geen zin meer in dat biertje. Maar met de laatste moed die we hadden hebben we toch maar alsnog dat biertje opgedronken.

Dag 7. Woensdag 19-9-2018.

Vanmorgen toen wij wegreden van de camping in Furnace Kreek was het zeker al 30⁰C. We zijn eerst naar de informatiecentrum gegaan deze lag precies tegenover de camping. Wij hebben daar folders van death valley opgehaald en informatie ingewilligd van de omgeving. Zij bevalen ons aan om in ieder geval naar “Badwater” te gaan en daar niet te lang mee te wachten omdat het dan te heet wordt om daar een wandeling te ondernemen.

Wij zijn om 09.00 uur gaan rijden naar “badwater”. Badwater is het laagst punt van noord Amerika (iets van 87 meter onder de zeespiegel). Badwater is een zoutvlakte die is achtergebleven na het opdrogen van een binnenzee. Uiteindelijk is dit death valley geworden. Het is ook een van de heeste plekken op aarde. Het was ongeveer een half uur rijden vanaf Furnace Kreek naar badwater. Toen wij aankwamen stond de zon nog laag. Zelfs zo laag dat de campers nog in de schaduw stonden op de parkeerplaats van badwater. Zodoende was het nog best aangenaam, dat werd snel anders. Wij wilden natuurlijk de wandeling doen vanaf de parkeerplaats naar de zoutvlakten. Nadat we de rugzakken hadden gevuld met flessen water en natuurlijk de petten op, ingesmeerd met zonnebrand (met factor 760) en de camera’s in de aanslag gingen wij op pad. De eerste paar meter viel het mee toen liepen wij nog in de schaduw. Daarna kwamen wij in de zon. Men zegt weleens dat de zon kan prikken wij hebben mee gemaakt hoe de zon kan prikken. Na ongeveer 20 minuten lopen gingen de dames liever terug. Wij waren de kerels en dat wilden wij waar maken, dus wij zijn doorgelopen totdat je echt op de zoutvlakte bent. Als je daar om je heen kijkt is het echt allemaal wit. Naast dat het warm, wit, is het ook werkelijk mooie natuur om je heen. Je moet je realiseren dat je echt op een meest leef onvriendelijke stukje aarde bent. Hier overleven maar weinig dieren.

De indrukken van Amerika zijn goed. De mensen zijn vriendelijk en behulpzaam. Ook op de weg heb je geen problemen met Amerikanen. De wegen zijn goed, de interstates zijn mooie 4 baans wegen waar je met een “normale” auto 120 km/h mag maar waar je met de camper prima 90 km/h kunt rijden. Ook de winkels zijn vergelijkbaar met bij ons. Zelfs het brood is goed te eten. Wij hebben zelfs in Bishop een Nederlandse bakker ontdekt. Maar die heb je niet perse nodig, want het brood bij de Walmart is ook prima. Je zou verwachten dat in Amerika Wifi goed geregeld zou zijn. Nou dat valt tegen, Wij hebben nog maar 1 camping gehad (mono Lake) waar de Wifi goed was. De overige campings hebben geen of slechte ontvangst. Dat is ook mede de reden dat de verhalen wisselend bij jullie binnen komen.

Vanavond naar de strip in Las Vegas geweest. Je kijkt je ogen uit. Zo druk op een normale woensdagavond. Je hebt er al veel over gezien op televisie en vooral veel over gehoord van anderen maar de werkelijkheid is nog spannender. Wij stonden op een camping (nou ja een camping) een parkeerplaats achter het hotel Circus at Circus. Deze camping ligt aan het begin van de strip. Dat is wel ideaal. Bij de receptie hadden ze ons verteld dat je met de bus (voor 8$ voor 24 uur) naar de strip kon. Dat hebben we gedaan. Eerst vanaf de camping 10 minuten lopen naar de bus, dan 15 minuten met de bus naar de strip. We zijn uitgestapt bij “The Venetian” Daar zijn we, na 5 minuten wachten, de straat over gestoken. Voor “the Venetian” hebben ze een gedeelte van Venetië na gebouwd. Compleet met bruggetjes en gondels. Maar ook bij “Paris Las Vegas” hebben ze de Eifeltoren na gebouwd. Ook een gedeelte van Rome hebben ze na gebouwd voor “Cesars Palace”. Loop je bij “the Ventian” naar binnen dan kom je eerst in een Casino. Een enorme hal met alleen gokautomaten. Een andere hal met alleen maar goktafels. Loop je verder het gebouw in dan heb je allerlei eetgelegenheden en winkels. Natuurlijk met alleen hoog aan geschreven merken met daarbij horende prijzen. Buiten is het net overdag zoveel neon verlichting.

Zo zijn we ook bij “The Mirrage” geweest. Buiten hebben ze geprobeerd een heuse vulkaan na te bouwen, die om het uur, tot een uitbarsting komt. Binnen zou een gedeelte van een tropisch regenwoud te zien zijn. Nou dat valt wel tegen. Je moet alle gokhallen doorlopen, en dat zijn er nog wel wat, voordat je achterin het gebouw bent waar een aquarium moet zijn met dolfijnen. Die zullen er wel zijn maar wij hebben ze niet gezien. Daar stond een bord dat je alleen overdag daar terecht kunt tegen betaling van $22,-. We zijn bij hotel “Bellagio” geweest. Daar wordt iedere 15 minuten een fonteinenshow met muziek gegeven. Dit is echt de moeite waard.

Het concept is iedere keer hetzelfde een hoop spektakel buiten om de mensen naar binnen te lokken. Als de mensen binnen zijn dan kun je er geld aan verdienen. Belangrijk is natuurlijk de illusie bij mensen  in stand te houden dat ze ooit dat vele geld zullen winnen. Daarvoor staan veel neonverlichting langs de straat om die illusie levendig te houden.

Wij waren om 17.00 uur op de strip en na vele omzwervingen hadden wij het om 11.00 uur wel gezien. Wij hebben op de strip bij een typisch Amerikaans restaurant gegeten. Dus toen met de bus terug naar de camping. Op de camping hebben we nog even buiten gezeten om de dag te evalueren. Het was nog best warm, ik denk plusminus 30⁰ C. Terwijl wij ’s avonds  naar de strip waren hebben wij de airco aan gelaten. Dus toen we terug kwamen was het een aangenaam temperatuur in de camper.

Wij zitten nu bij de Mac om ons verhaal te kunnen versturen en berichten te kunnen ontvangen.